Natascha komt uit een familie van handige mensen, die vooral (aan moederskant) werken in de bouw. “Ik was niet per se handig en dacht ‘ik wil op mijn eigen manier creatief zijn en dingen maken’. Die manier was eerst vooral tekenen. Ik vond het leuk en was er goed in. Op mijn veertiende wist ik al dat ik naar de Kunstacademie wilde. Op mijn zestiende deed ik bij drie academies toelating. Ik koos voor Maastricht en voelde me er als een vis in het water. Hier hoefde ik geen moeite te doen om erbij te horen, hier hoorde ik gewoon thuis!”

 

Ze koos voor tekenen en schilderen, maar Natascha begon al snel te ‘klooien’ met ijzerdraad, voornamelijk volièregaas. “Ik wilde licht in mijn werk brengen. Het standpunt veranderen. Kunst in 3D maken om het van alle kanten te bekijken. Mensen verwonderen door ze op een andere manier te laten kijken.” Daarbij komt het materiaal los van de functie. Het wordt zelfs opzettelijk iets disfunctioneels. Zo maakte Natascha al een boerkazuifel*, een huis en kussens van gaas. Haar gereedschap? Een tangetje, een soldeerbout, naald en draad.

 

*een boerka en een kazuifel zijn allebei een lichaamsbedekkend gewaad.